Voor u, een brief
Een brief voor u, die een verlies geleden heeft:Geachte mevrouw, mijnheer,
U (en ieder) die getroffen wordt door een verlies heeft het ontzettend moeilijk.
Sommigen zeggen: "Het eerste jaar is het moeilijkst." Anderen zeggen: "De volgende jaren zijn veel moeilijker, want het invullen van formulieren en het regelen is dan voorbij. En dan is er weinig meer wat je nog bezig houdt. 'Het moment nul' is gekomen. Het onvoorstelbare, de slag komt dan pas hard aan. Het leek of je slaapwandelde. Maar als de verdoving weg is, dringt het verlies langzaam door tot het bewustzijn." Er zijn ook dagen dat je weer helemaal in het verleden leeft. Je kunt nauwelijks geloven dat het voor altijd voorbij is. Maar de tijd draait door en je beseft nu pas goed dat het verlies onherroepelijk een feit is. Het is niet vreemd dat de pijnlijkste periode voor velen pas later komt. Geen hand die je meer vasthoudt, geen lach die er meer klinkt. Soms wordt je depressief en moedeloos. In deze situatie word je gemakkelijk overvallen door een groot verdriet. Je krijgt een somber en dof gevoel van wanhoop, soms zelfs van schuld. Je raakt gauw geïrriteerd. Alle goedbedoelde pogingen van bijvoorbeeld kinderen, familie of vrienden, geven je soms een onaangenaam gevoel. Je wilt het niet accepteren. We mogen dan ook niet verbaasd zijn, als het leven je niet alleen moeite en energie, maar ook tijd kost, om deze leegte zelf onder ogen te kunnen zien. De dichteres Vasalis heeft deze ervaring aldus weergegeven in de eerste regels van haar gedicht "Sotto voce":
Ik noem ze niet
Maar een, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn
maar het afgesneden zijn.
Wij wensen U díe kracht, die van God komt, graag toe en wij groeten U hartelijk.
Memento-groep St. Jozef van de Nicolaaskerk
Terug