Aandachtig kijk ik naar het lege bed
waarin wij vaak onze liefde streden
en als wij uit elkaars armen gleden,
werd ik vernieuwd de morgen ingezet.

Het bed gaf ons nabijheid in de nacht;
toekomst werd er uit warmte geboren
een mensenkind om bij ons te horen:
we stonden op, wetend dat iemand wacht.

Waar eens een vuur van liefde heeft gewarmd,
is het nu kou, afstand die mij omarmt.
Verdreven heeft verdriet ons verleden,
ziekte en pijn zijn binnengetreden.

Ik word verkild de morgen ingezet
omdat de dood bezit nam van ons bed.

(Theo Veltman in zijn boek "De Dood Overleven")


Terug