Papa was dood maar ik werd acht. We vierden
het niet al te blij. Mama gaf zijn laatste
kado aan mij: een mooie nieuwe kerststal
met veel kleurig spul, naad opzij,
herders en schaapjes er bij – met die paar oude stomme
bleekgele beeldjes, honderd keer gebroken
en gelijmd, hoekjes voorgoed er af, kon ik
geen toneel spelen – maar plastic gaat vervelen
en krijgt geen rimpels van de tijd. Ik wist
nog niet dat alleen wat breekbaar is kan slijten.
Die oude stal is kwijt. Regen wiste van de stoep
wat scherf voor scherf is opgekrijt.

(Ted van Lieshout, in Kun je de dood ook groeten, uitg: Kok Kampen)


Terug